Bali.

Mijn eerste indrukken zijn tegenstrijdig. Achterop de motor van Denpasar naar Ubud over vooral drukke hoofdwegen zijn er mooie hotels verscholen achter grootte poorten. Vlak daarnaast kleine winkels waarin de mensen leven. Ook het huis waarin ik nu tijdelijk verblijf is zo, de voorkant vol details en kleur maar zodra je aan de achterkant komt is het grijs en liggen er bergen met afval.
Wat opvallend is, is dat het vooral de buitenlanders onder elkaar is en de locals onder elkaar. Natuurlijk zijn er uitzonderingen maar mensen die van buiten komen en hier al jaren wonen gaan toch vooral ook met buitenlanders om. Dat zijn zo mijn eerste indrukken.

Nu verder over de reis hier na toe.
Mijn innerlijke ik zweeft nog ergens tussen Nederland en hier. Mijn gedachten zijn overal maar niet hier. Ook al was de reis veel minder stressvol dan ik had verwacht. Maar het afscheid van alle mensen die ik lief heb was er niet minder hard om en ik mis iedereen ontzettend. De Vliegreis duurde 14 uur maar eigenlijk had ik pas het laatste half uur genoeg van.
In het vliegtuig kregen we eten in overvloed. Ik kreeg om 11 uur nog een tweede avondeten en om het uur werd er drinken aangeboden. Om half 7 in de ochtend werd er ontbijt uitgedeeld wat tegelijkertijd ook middag eten was want ongeveer 3 uur daarna landde we in Singapore en was het 6 uur verder. Was het dus opeens 16:00. Ook al vloog ik met het zelfde vliegtuig verder naar Denpasar. Moest ik uitstappen zodat het vliegtuig gereinigd kon worden.
Uit het vliegtuig had ik een waterfles meegenomen dacht dat is wel handig, maar nadat ik even naar het toilet geweest was en in de wachtruimte wou plaatsnemen moest ik door de handbagage controle alweer. ( op Schiphol had ik deze natuurlijk ook al gehad) Dus ik snel me water opdrinken.
Alles was gewoon weer prima alleen mijn zitplaats werd gewijzigd waarom geen idee maar ik zat opeens in de Economy Comfort class. Had ik opeens twee keer zoveel beenruimte die ik eigenlijk niet nodig heb. Wel lekker als de passegier voor jouw zijn stoel naar achter doet. Had ik die upgrade in Nederland maar gehad maar ach. Na de laatste 4 uur vliegen en alweer een maaltijd (trouwens allemaal vegetarisch met mijn naam erop). Stond ik op het vliegveld van Denpasar.

Na het komen van mijn visum en nog twee controles die eigenlijk niks voorstelde kon ik mijn bagage ophalen. Nadat alles gelukt was en uit het vliegveld liep wou ik me geld wisselen. Maar doordat het op Bali Nyepi (Balinees nieuwjaar) was, waren alle wisselbanken met uitzondering van eentje gesloten. En laat daar nou een grote rij mensen voor staan. Dus dat heb ik maar even niet gedaan. Ik had wat wisselgeld terug gekregen van mijn visum dus daar leef ik vandaag maar even op.

Christian, een vriend uit Duitsland die al een aantal jaar een vriend is van de Familie Nieuwland ;) haalde me na wat vertraging op van het vliegveld. Door dat het Balinees nieuwjaar was werd er overal op de straten gefeest, geluid gemaakt en grote poppen rond gedragen om de demonen te verdrijven. Hierdoor heeft Christian er 2,5 uur overgedaan in plaats van ongeveer 1 uur om naar het vliegveld te komen. De terug weg ging gelukkig een stuk sneller en rond 11 uur waren we in Ubud. Niet geheel comfortabel, achterop de motor met backpack rugzak op de rug.
Na een welkoms biertje in een bar die nog als laatste open was zijn we via een smal pad naar het appartement van Christian gereden. Waar ik in ieder geval de eerst volgende nachten slaap.
Na wat rond zitten en wat gedronken te hebben zijn we naar bed gegaan waar we nog tot diep in de nacht hebben bijgekletst.

Dag 1 op Bali,
Het is de dag na Nyepi en dat is de dag dat alle Balinezen vasten en niet buitenshuis komen. Niemand mag buiten het grondstuk waar hij/zij verblijft komen op deze dag. Alhoewel ik al verschillende mensen door de rijstvelden heb zien lopen. Dus wat nou precies de regels zijn weet ik niet.
Ik vind het allemaal wel prima, beetje bijkomen van alle indrukken en ook het slaap te kort wat ik heb opgelopen. En natuurlijk van het uber coole uitzicht genieten (zie foto's). Beetje realxen in het zwembad en nu dit immens lange verhaal type. Oké voor mijn doen dan. Dus verwacht niet altijd zo lang verhalen.
Het is nu 4 uur s' middags en wat ik nog gaan doen, geen idee. Waarschijnlijk niet veel kan hier toch niet weg. Nu in ieder geval genieten van het uitzicht en van elk nieuw geluidje schrikken.

Jullie horen wel weer van mij. Over mijn zoektocht naar mijn innerlijke rust. Zo heb ik deze 3 maanden durende reis gedoopt.

ps: er zitten echt overal mieren, ik draag ze zelfs mee in me rugzak!